Aarie Thenesai

Vendria

- Witajcie Lilie - Elfka dygnęła zgodnie z dworską etykietą - Podczas wypraw ostatnich miałam okazję poznać liderkę waszą, Xiareavar. Złożyło się tak że w międzyczasie samotną ścieżką podążać zaczęłam a co za tym idzie szukać nowej siedziby by samotnie po lasach nie nocować. Niedawno otrzymałam zaproszenie od Xiareavar wraz z mapą siedziby waszej, oto więc i jestem gotowa próbom wszelakim się poddać. Księgę praw waszych wertowałam, nie mam do nich zastrzeżeń.

Fontanesia

W komnacie pojawiła się niewysoka elfka, w jednej ręce dzierżąca bukiet świeżo zerwanych żonkili, na drugim ramieniu zaś trzymająca wyrywającego się chłopca, któremu najwyraźniej przerwała fascynujące wędrówki po dywanie wyścielającym korytarz - wskazywały na to przykurzone dłonie i kolana małego elfiątka. Ujrzawszy gościa, skinęła mu głową na powitanie.

- Drzwi do pokoi gościnnych zbyt długo czekają na mieszkańców, by chętnych próbom poddawać - uśmiechnęła się elfka. - Witaj w naszych skromnych progach, panno Vendrio, mam nadzieję, że imienia nie pomyliłam. Zdarzyło nam się spotkać, raz co prawda, ślubu jednak z panną brała nie będę, stąd wystarczy mi to jedno spotkanie. Zastrzeżeń żadnych nie mam. Proszę mi tylko powiedzieć... - zawahała się, lokując sobie naburmuszone dziecko na biodrze. - Jakie to powody skłoniły pannę do porzucenia poprzednich barw klanowych? Bądź też odebrano je pannie siłą..?

Vendria

- Aranruth, moje poprzednie bractwo wymarło, śmiercią naturalną można by powiedzieć. Przykro rozstawać się z klanem z którym się jest dość długo, lecz to było nieuniknione - Elfka mówiąc to nieco posmutniała, wpatrywała się w ścianę ponad ramieniem Fontanesii.

Fontanesia

Pokiwała głową, nie spuszczając wzroku z myszkującego po pokoju dziecka.

- Rozumiem lepiej niż może panna przypuszczać - powiedziała spokojnie - bowiem taka sytuacja była i moim udziałem... Życie różnie się układa - zadumała się na chwilkę, po czym uśmiechnęła się serdecznie do mrocznej. - Powiedziałabym teraz: witaj wśród nas, bowiem jeśli to Xia przysłała cię tutaj, wiele więcej nie ma do powiedzenia. Osobiście dopilnuję, by przyszykowano pokój... Z widokiem na ogród, jeśli nie ma panna nic przeciwko temu.

To powiedziawszy, wzięła na ręce jasnowłosego chłopca, który zabierał się właśnie za żucie frędzli z obrusa, i ruszyła w stronę wyjścia. Odwróciła się w drzwiach.

- Skoro mamy mieszkać pod jednym dachem... Jeśli to pannie nie przeszkadza, może porzucimy formalności. Od dziś proszę mnie nazywać Fo... A ten mały rozrabiaka to mój syn, Ithil.

Fontanesia

Kandydatka przyjęta, zamykam.