Aarie Thenesai

Kymil

Gdy usłyszał słowa, odwrócił się powoli, i wpatrzył na kilka chwil w miejsce skąd dobiegł go kobiecy głos.
- Selenicereus grandiflorus - powiedział spokojnie, niespoglądając nawet w kierunku wielobarwnego klombu - Księżycowa Księżniczka, Królowa Jednej Nocy. W swym cyklu kwitnie tylko przez jedną noc, a jej urody i zapachu skosztujesz tylko wtedy, gdy sen z trudem na cię przychodzi. Widzę, iż nie potrafisz zasnąć tej nocy Pani.
Nie powiedział nic więcej, a swoje spojrzenie, jak by się mogło wydawać, skupił na mrocznym zarysie sylwetki rozmówczyni. Jego twarz okrywał cień ale baczny obserwator dostrzegłby iż w istocie wiedzie wzrokiem za oddalającym się cieniem elfki.

Aya

- Nie ja jedna, jak widać - w głosie zabrzmiało delikatne rozbawienie przemieszane z czymś nieuchwytnym, wyczuwalnym bardziej intuicyjnie niż rozumowo. Żar w fajce na moment rozjarzył się, rzucając nieznaczny poblask na ostry profil kobiety.
- To ciekawe - wymruczała konwersacyjnym tonem - że najszlachetniejsze cechy przypisuje się zwykle czemuś, czego nie można zatrzymać na dłużej.

Kymil

- To naturalne - podszedł dwa kroki, aby przyjrzeć się rozmówczyni - Ale nie przeszkadzasz mym rozmyślaniom Pani tylko dlatego, że nie masz z kim pomówić w długie bezsenne noce. Mam wiele do zrobienia - zerknął mimowolnie w miejsce gdzie zniknęła w mroku postać Fontanessi - A to miejsce nie zasłużyło na to aby dźwigać powagę tych czynów.

Aya

- Nie jest moją intencją, by Ci przeszkadzać, badaczu - na ledwo widocznej ciemnoskórej twarzy pojawił się cień uśmiechu - a noce rzadko zasługują na to, by razić ich spokój rozmowami.... skoro przyjemniej jest podziwiać Księżycową Ksieżniczkę.
W powietrze wzbił się kolejny kłąb wonnego dymu.
- Nie zatrzymuję Cię - kobieta uniosła dłoń do twarzy, jakby chciała poprawić maskę, ale nie trafiwszy na nią, odgarnęła z policzka zabłąkane pasmo włosów. - Powagę swych czynów każdy powinien dźwigać sam.

Kymil

Mroki nocy zgęstniały, gdy księżyc przysłoniło pasmo chmur. Elf milczał, spoglądając na piękny kwiat, który już za parę godzin utraci swoja urodę, zapach i cały mistycyzm cyklu życia i obumierania.
- Noc wbrew pozorom rzadko kiedy bywa spokojna. Targają nią problemy z którymi dzień nie jest w stanie sobie poradzić. W nocy poszukują szeptów, których w zgiełku dnia nie słychać, słów wypowiedzianych zbyt cicho, myśli pomyślanych zbyt głośno, emocji zrodzonych u źródła tego co zwać możemy sprawa elementarną, podłożem istnienia naszych snów, nieświadomych rozważań i uświadamianych analiz. - zamilkł na chwilę a jego wzrok powędrował z powrotem w stronę rozmówczyni.
- Nie sądzę, aby nasze spotkanie było przypadkowe.

Angon

Księżyc ponownie wychynął zza chmur w swej powolnej wędrówce przez nieboskłon. Jego blade światło wyłuskało z mroku niewidoczną już niemal sylwetkę elfki, która zbliżała sie do wrót miasta. Wtem z oswietlonej pochodniami bramy wyłonił się jeszcze jeden cień. Niewyraźna postać, zdająca się należeć do jakiegoś człowieka, zbliżyła się do kobiety i objęła ją ramionami. Noc zamazywała gesty dwóch niemalze niewidocznych sylwetek, lecz zdało się, iż mężczyzna pogłaskał swą towarzyszkę po włosach i pochylił głowę, by szepnąć jej coś do ucha. Mimo sporej odległości, do dwójki konwersującej nieopodal ogrodu dotarły ciche, niewyraźne szepty. A może to jedynie delikatny wietrzyk pobudzał wyobraźnie, tworząc iluzję czułych głosów.

Aya

Słowa elfa przebrzmiały, a nastałą po nich ciszę wypełniły zwykłe odgłosy nocy, nie przejmującej się najwyraźniej tym, że według wszelkich prawideł ballad i opowieści, powinien w tej chwili uderzyć conajmniej grom. Świerszcze nadal pracowicie rozgrywały koncerty, by zachwycić partnerów, jakiś nocny ptak zaświergotał w koronie któregos z pobliskich drzew. Kobieta niemal bezszelestnie zmieniła pozycję, wspierając się wygodniej o chropowaty pień.
- Przypadkami zwykliśmy nazywać sytuacje, w których nie widzimy większego sensu, nim nie ogarniemy całości, czesto po dłuszym czasie. Przypadek to to zdarzenie, nad którym nie mamy kontroli... Stąd dobrze jest go uprzedzić - wyrzekła rytmicznie, jakby cytując kogoś i zaśmiała się cichym głosem, pozbawionym jednak wesołości. Przechyliła nieznacznie głowę na bok, jakby była w stanie przebić mrok spojrzeniem i wpatrzyć sie w twarz rozmówcy, a jej źrenice na moment błysnęły fosforyzująco, niczym u kota.
- Zapewne spotkalibyśmy się tak czy inaczej, w innym czasie i miejscu. Ale lepiej jest pokazać tak zwanemu losowi, że to on winien nam posłuszeństwo, a nie odwrotnie, nieprawdaż?

Kymil

- Tylko wtedy, gdy przyjąć, że los istotnie wybrał sobie nas na marionetki w swoim teatrzyku zdarzeń, a tego nigdy nie można być pewnym. Jeśli więc tak, w jakiż to sposób poznać swą rolę, aby jej na przeciw wyjść? - zapytał, nieodrywając spojrzenia od postaci elfki, jakby istotnie widział z kim rozmawia. Ton jego głosu nie niósł śladów ciekawości, a pytanie miało do spełnienia zupełnie inne zadanie.

Aya

- To nie los bawi się w lalkarza, tylko inni - oświadczyła obojętnym, bezbarwnym tonem. - Grunt to widzieć, gdzie przebiegają sznurki. A od teatrzyków zawsze wolałam commedia dell'arte - dodała, płynnie wymawiając słowo jeszcze z czasów Elmoreden, a w jej głosie przez moment pojawiła się ironia.

Kymil

Uśmiechnął się nieznacznie i bezgłośnie, zaraz potem splótł dłonie i schował je w rękawach szaty. Chwilę milczał, po czym obejrzał się za siebie wypatrując cieni, które dawno rozmyły się w mrokach nocy. Gdy powrócił spojrzeniem w stronę elfki zdawać by się mogło, iż zlokalizował błyszczące spojrzenie w czerni, gdyż przeciwnie temu co robił dotychczas, spojrzał rozmówczyni prosto w oczy.
- Są kwiaty, które rozkwitają w chwilach niepokoju. Te zaś są tym piękniejsze i tym cudowniejszy zapach mają. Kwiat sam w sobie jest wątły i niewiele znaczy w zetknięciu z czasem, pieśnią wieków - ostatnie słowo wypowiedział z widocznym patosem, choć trudno powiedzieć jakie było jego źródło.

Aya

- Należy zatem dbać, by te kwiaty nie obumarły, otaczać je opieką i pilnować przed niefrasobliwymi ogrodnikami. - Nie opuściła spojrzenia, a w jej postawie zaszła subtelna zmiana, jakby rzucała propozycję - a może wyzwanie?

Kymil

- Życie sprawia, że podejmujemy decyzje, które w rezultacie mogą okazać się błędnymi lub z innego punktu widzenia, nie dającymi tyle korzyści ile na początku zakładało się. To powód dla którego tutaj jestem. - powiedział, ostrożnie dobierając słowa. Gdy brzmienie jego głosu uleciało w dal nocy, spojrzał wyczekująco na kobietę.

Aya

- Decyzji raz podjętych nie można cofnąć, nawet jeśli nie dają nam pierwotnie zakładanych wyników - odrzekła w zadumie. - Tak naprawdę grunt w tym, by nie poddawać się okolicznościom, a je naginać. By z sytuacji, w której ktoś nazwałby życie niewybrednymi epitetami... - zaśmiała się cicho - ot, choćby, tanią gamratką, uczynić luksusową kurtyzanę. Metaforycznie, ma się rozumieć - dodała nieco kpiarskim tonem.

Kymil

- Jednak to będzie jedynie iluzja, której wierzy istota dalekowzroczności pozbawiona. Czym byłaby więc nauka, gdyby niepowodzenia badań, błędne analizy, słowem pięknym acz pustym przykrywać. Nie wierzę w mniejsze zło droga Pani, wierzę jedynie w środki, skutecznie bądź nie, nieprowadzące mnie do obranego celu. Język jest więc w rezultacie również środkiem, którego używa się w celu zrodzenia pojęć, zdefiniowania oraz nakreślenia zależności. W takim razie czy można językiem zmienić rzeczywistość? - pokręcił nieznacznie głową.
Powiał chłodniejszy wiatr, mający w sobie ostrość gór, ale i zapach łąk i równin. Przypominał on ostrze miecza okryte jedwabiem. Potrafi zranić, jednak nie dowiesz się tego nim swej zasłony nie przebije.

Aya

- Och, do tego służą czyny. Słowem można najwyżej zmienić czyjeś postrzegania świata i rzeczywistości... A czy wtedy rzeczywistość dla niego nie zmienia się wraz z jego owej rzeczywistości pojmowaniem? - elfka uczyniła lekki krok do przodu, tak, że od mężczyzny dzieliła ją teraz odległość wyciągniętego ramienia. Nie zmieniła tonu głosu, wciąż rozbrzmiewał w nim ton lekkiej kpiny, jakby dystasowała się od swoich słów, jednoczesnie bawiąc się wypowiadanymi paradoksami, wciągając w grę rozmówcę.
- Ale tu wkraczamy na grząski grunt rozważań na temat obiektywizmu i subiektywizmu... I choć to fascynująca tematyka, warto ją pozostawić na inny czas. Noc ma się ku końcowi, zapach Księżniczki słabnie. A ja mam dla Ciebie parę słów, które mogłyby przerodzić się w czyn - przechyliła głowę na bok, mrużąc oczy nieznacznie.